Historia parafii p.w. św. Mikołaja Bpa w Szaradowie
Wieś Szaradowo, dawniej Vszeradowo, jest znana od 1386 roku. Pierwotnie należała do rodu Pałuków.
Pałuk - średniowieczny ród szlachecki wywodzący się z terenów północno – wschodniej części Wielkopolski o nazwie Pałuki. Swoją świetność ród osiągnął w XIV wieku. Dzięki konsekwentnemu, wzajemnemu wspieraniu krewnych utrzymywali urzędy powiązane z biskupstwem kujawskim, kolegiatą kruszwicką i województwem kaliskim. Byli stronnikami Andegawenów i Jagiellonów.
Należy dodać, że nasza miejscowość jest jedną z najstarszych miejscowości na Pałukach. Jej nazwa pochodzi od staropolskiego Świerada (Wszerada), złożonego z dwóch członów: Wsze- („wszystek, każdy, zawsze”) w różnych wersjach nagłosowych, oraz członu –rad („radosny, zadowolony”). Znaczenie owego imienia: „rad każdemu”.
Wieś w XVIII wieku wchodziła w skład dóbr szubińskich.
Znajduje się tu klasycystyczny kościół pod wezwaniem świętego Mikołaja Biskupa. Budowla usytuowana jest w centrum wsi na miejscu najstarszego cmentarza parafialnego.
Początki Parafii sięgają XII w.
Pierwszy kościół wzmiankowany jest w 1426 r.. Pochodził zapewne jeszcze z XIV w. Ufundowany przez ówczesnych właścicieli okolicznych ziem Grzymalitów.
Grzymalici to średniowieczny ród rycerski w Wielkopolsce, który szczególne znaczenie polityczne miał za czasów Kazimierza III Wielkiego i Ludwika Węgierskiego.
W wieku XV właścicielami ziem byli Wiśniowieccy, którzy prawdopodobnie zbudowali kościół murowany. Ten jednak uległ zniszczeniu. Kolejne budowle sakralne były drewniane. Ostatni z nich spłonął w 1830 r.
Zachowany do współczesnych czasów to murowany kościół (obecnie to nawa główna) został wzniesiony (ukończony) w 1838 roku. Pierwotnie kościół był niewielką, murowaną budowlą salową, nakrytą dwuspadowym dachem z niewielką, trójbocznie zamkniętą zakrystią przy szczycie wschodnim, do której prowadziło małe przejście za ołtarzem głównym. W czasie Wielkanocy 1885 r. świątynię ponownie zniszczył pożar. W następnym roku przystąpiono do jego odbudowy i odnowienia.
Z tego okresu pochodzi większość zabytkowego wyposażenia sakralnego.
Obok kościoła stała dzwonnica z trzema dzwonami.
Świątynię okalał kamienny niski mur o formie nawiązującej do ogrodzenia otaczającego pobliski cmentarz parafialny. Ogrodzenie usunięto podczas II wojny światowej w związku z wytyczeniem drogi wzdłuż kościoła.
Kolejne remonty kościoła przeprowadzono w 1925 r. i w 1952 r. Wymieniono tynki, przemalowano wewnątrz oraz na zewnątrz ściany.
W latach 1981 – 94 kościół rozbudowano o prezbiterium, zakrystię i salkę katechetyczną. Wszystko w stylistycznym i architektonicznym nawiązaniu do podziałów i formy klasycystycznej starszej części. Usunięto małą zakrystię od wschodu.
Bryła kościoła została wzbogacona o szereg kubicznych i prostopadłościennych elementów architektonicznych z dominującą nad całością wieżą o wysokości 32 m. W 1985 r. wstawiono dwa witraże przedstawiające Matkę Boską Częstochowską i Św. Jana Pawła II oraz świątynie w Gnieźnie i w Częstochowie.
W wyposażeniu kościoła na uwagę zasługuje ołtarz główny z 1886 roku, w stylu barokowo – klasycystycznym.
W ołtarzu tym widnieją dwa obrazy: św. Mikołaja Bpiskupa, głównego patrona parafii, z około 1886 roku i w górnej kondygnacji obraz Matki Bożej Różańcowej z Dzieciątkiem.
W kościele są również dwa ołtarze boczne z obrazami: świętego Antoniego i Najświętszego Serca Pana Jezusa. Oba są również zdobione płaskorzeźbami.
W 2012 r. na suficie świątyni odkryto freski w kształcie kwiatów, a na belkach stropowych wzory gwiazd. Od tego roku trwają prace remontowe i konserwatorskie.
Do zabytków należą również:
• tron z XVIII w.,
• ambona również z XVIII w - posiadająca płaskorzeźby czterech Ewangelistów,
• bogato zdobiona chrzcielnica w tradycjach barokowych z około 1886 roku z rzeźbą świętego Jana Chrzciciela na szczycie,
• organy piszczałkowe, mechaniczne z 1888 roku, umiejscowione na brzegu chóru muzycznego, wykonane przez poznańskiego organmistrza Józefa Gryszkiewicza.
Przed rozbudową kościoła w latach osiemdziesiątych ołtarz NSPJ usytuowany był na lewej ścianie świątyni (między oknami), przy ołtarzu znajdowała się chrzcielnica, a naprzeciwko, na prawej ścianie ołtarz św. Antoniego, ołtarz przedsoborowy naprzeciw wejścia głównego, ambona na lewo od ołtarza głównego na podwyższeniu, prezbiterium odgrodzone było od nawy balaskami.
Kościół w Szaradowie jest jednym z 87 świątyń na Pałukach (w tym jako jeden z ośmiu w stylu klasycystycznym).
W parafii Szaradowo zmarł ostatni przeor Klasztoru O.O. Karmelitów w Kcyni, ojciec Hilary Śliwiński. (wzmianka z kroniki parafialnej kościoła p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kcyni).
Na cmentarzu parafialnym pochowany jest 22-letni Jan Bujarski, Powstaniec Wielkopolski, który zginął pod Studzienkami w lutym 1919 roku.
W lesie, w Ameryczce podczas II wojny światowej, 6 listopada 1939 r. z rąk Hitlerowców zginął śp. Alojzy Kieruj - rolnik z Królikowa. (Pochowany w miejscu mordu).
W czasie okupacji hitlerowskiej w latach 1939 - 1945, Niemcy zaadaptowali kościół na spichlerz i magazyn, zostawiając wewnętrzne wyposażenie kościoła, natomiast została zburzona dzwonnica, a dzwony wywiezione.
W skład parafii wchodzą następujące wsie: Szaradowo, Zalesie, Ameryczka (Ameryka), część Rzemieniewic, Elizewo, Suchoręcz, Suchoręczek, Słonawy. Dawniej należały jeszcze: Czerwonak (już nie istnieje) i druga część Rzemieniewic. Te miejscowości zostały przepisane do parafii p.w. św. Michała Archanioła w Kcyni.
Obecnie parafia Szaradowo rozmieszczona jest na dwóch gminach: na terenie gminy Kcynia i gminy Szubin i liczy ok. 1350 mieszkańców. Wchodzi w skład dekanatu szubińskiego diecezji bydgoskiej.
W latach 2001-2006 wybudowano nową plebanię.
Coroczny odpust ku czci świętego Mikołaja Biskupa odbywa się 6 grudnia. 7 października „odpust różańcowy”.
W kościele znajdują się m.in. relikwie św. Mikołaja B-pa oraz św. Jana Pawła II.